Author: Suzanne Pero

Een deel van de PAWS honden wordt geplaatst in Engeland, ongeveer 50 dieren per jaar.

Sommige van onze vroegere bewoners, allen ooit verschoppelingen, hebben het daar tot prijswinnaars geschopt in hondenshows voor ex-asieldieren.
De foto’s die dan wel eens worden opgestuurd maken duidelijk dat al het werk wat verzet wordt om PAWS dieren gezond en reisklaar  te krijgen  altijd de moeite waard is en soms zelfs met een rozet wordt beloond.
Elke hond of kat die geplaatst wordt is belangrijk maar op deze manier wordt het nog eens leuk onderstreept. De mensen die de competitie klassen indelen hebben geen gebrek aan creativiteit als het op het verzinnen van prijs-waardige kenmerken aankomt.

Trick
Kwam in het asiel met een gebroken poot. Na een operatie verbleef hij een
tijdje in een pleeggezin, maar zijn herstel liep niet geheel voorspoedig, wat een plaatsing tijdelijk in de weg stond. Gelukkig kon een gezin die een foto van hem  zag, zijn snoetje niet weerstaan en nam zijn vreemde loopje op de koop toe. Trick is een schoothondje en een echte knuffelaar. Hij won de eerste prijs voor de hond met de Mooiste Uitstraling.

 

Simonetta
Simonetta kwam in het asiel als puppy van 8 weken oud.  Zij werd met maar liefst elf ! broertjes en zusjes achtergelaten aan de poort. Ze was erg verlegen en bleef dat ook toen ze ouder werd. Uiteindelijk heeft ze toen ze 11 maanden oud was haar plekje bij een gezin in Engeland gevonden. Nog steeds ietwat verlegen, maar desondanks wist zij toch drie prijzen in de wacht te slepen en wel voor:  Mooiste teefje (1e), Beste plaatsing Asielhond (3e), Aandoenlijkste ogen (3e). Eind goed al goed voor Simonetta, die nu door het leven gaat als Hetty, maar daar kan ze goed mee leven. Haar beste vriend is de kat des huizes.

De laatste maand is er weer een piek in het dumpen van pups bij het PAWS asiel.

 

Twintig pups in een maand achtergelaten is echt genoeg voor elke organisatie en zeker voor PAWS wat – in tegenstelling tot wat soms wordt gedacht – geen groot asiel is. Het meest nijpende probleem is het veilig huisvesten van de diverse pups. Elk individueel achtergelaten volwassen dier en elk nestje  moeten in aparte intake-kennels worden gehouden.

Er mag geen contact tussen de dieren zijn, de verzorgers moeten alle voorzorgsmaatregelen nemen om
verspreiding van ziekten tegen te gaan en dat is bewerkelijk en tijdrovend maar geeft ook aan dat de mogelijkheden van het asiel beperkt zijn. Er staan geen lange rijen intake kennels op het terrein dus er is een limiet aan wat veilig kan worden opgenomen.

Pleeg-gezinnen zijn van groot belang om de nieuw aangekomen diertjes op te nemen maar ook dat kent grenzen. Soms moeten pups noodgedwongen tijdelijk in grote draadkooien die afgedekt zijn worden gehouden om de eerste
afzonderingsperiode door te komen.

We komen ook pups tegen die
duidelijk opvolgers zijn van broers en zusjes die hen al voor zijn gegaan. De tweede lichting Sharpeis is daar een voorbeeld van.

 

Helaas laten de dumpers nooit een adres achter zodat we zelfs niet kunnen aanbieden om te helpen met sterilisatie van de teef die het nest produceert. We weten tevens dat niet alleen Spanjaarden dieren achterlaten maar dat mensen uit noordelijke EU landen ook pups en volwassen honden bij PAWS neerzetten zonder er een envelop met het geld wat nodig is om te helpen met de kosten die door PAWS worden gemaakt.

    

PAWS voert een beleid waarbij elk dier, kat of hond, ouder dan 6 maanden wordt gecastreerd/gesteriliseerd. Dat is zelfs geen verplichting voor de Nederlandse asielen maar PAWS doet het om te voorkomen dat geplaatste dieren toch reproduceren.

Het verminderen van de zwerfdieren populatie en het lijden van zwerfdieren is, na de directe opvang, een van de prioriteiten van het beleid van PAWS.

Als u specifiek wilt bijdragen aan het sterilisatie beleid van PAWS kunt u via de Spaanse PAWS bankrekening hier een gift overmaken onder vermelding “bijdrage sterilisatie programma.

Ondertussen gaan weer wij proberen ook de laatste groep jonkies veilig door de eerste kwetsbare periode heen te loodsen in de hoop hen na enkele maanden als gezonde jonge peuters te kunnen plaatsen in een nieuwe omgeving, een eigen huis waar zij welkom zijn. Een deel zal ongetwijfeld gaan emigreren naar Nederland!

In Spanje werden honden van oudsher vooral gebruikt om te werken, bewaken of te jagen. Deze “notities uit Spanje” gaat over de werkhonden van de schaapsherders. Wil je weten hoe het leven van deze honden eruit ziet? Lees dan verder: Notities uit Spanje – Maart 2017

Het aantal honden en katten dat wordt geboren in Spanje overschrijdt verre de vraag. Castratie/sterilisatie van dieren is niet populair in Spanje, men denkt dat het slecht is voor het dier of dat het niet meer zal willen werken. En het kost geld, pups en kittens weggooien is goedkoper.

Bij de jachthonden worden veel  honden na eén seizoen van de hand gedaan of achtergelaten dan wel opgehangen. Het laatste is een zeer wrede traditie, verboden bij de wet maar moeilijk te controleren. Er zijn ongeveer een 500.000 Galgo’s in Spanje waarvan er per jaar ca. 50.000 worden verstoten of gedood. Het aantal Podenco’s en pointers is niet bekend maar ook hen wacht verstoting/doding.

Het aantal zwerfhonden in Spanje wordt geschat op 2 miljoen dieren. Al deze dieren zijn zwerfdier geworden door toedoen van de mens. Een nieuwe hond wordt makkelijk aangeschaft en net zo makkelijk weer verstoten. Verboden bij de wet maar haast oncontroleerbaar in een zeer groot land met heel veel kleine landweggetjes. Eind negentiger jaren realiseerde PAWS zich dat het aantal zwerfdieren wat de kennel
bevolkte niet meer geplaatst kon worden in Spanje en zocht naar mogelijkheden in het Noorden van Europa. PAWS was daarmee een van de eersten die de grens over ging met het plaatsen van honden. De twee galgopups op de foto hier rechts – Guapa en Guapo – waren de eerste reizigers.

Tien redenen waarom er in Nederland vraag is naar Spaanse honden.

1. het karakter van de Spaanse honden is makkelijk en betrouwbaar.
2. Geen genetische defecten in geest of lichaam door inteelt in de “broodfokkerij.”
3. Honden die getest en geobserveerd zijn op hun karakter en sociale vaardigheden, een goed karakter is een voorwaarde om te mogen emigreren.
4. Een hond “op maat” van elke leeftijd, grootte, het bekend zijn of het dier met andere honden kan verblijven (groepshuisvesting bij PAWS, de honden leren met anderen om te gaan.)
5. Elk dier ouder dan 6 maanden is gesteriliseerd/gecastreerd.
6. Elk dier is getest op ziektes, twee maal een veterinaire controle voordat een dier kan reizen. Bij bemerkingen gaat het dier niet op transport, behandeling vindt in Spanje plaats.
7. PAWS plaatst alleen via goedgekeurde organisaties die een “terugkeergarantie bieden” en begeleiding geven bij de plaatsing.
8. Het bijdragen aan de vermindering van de hondenhandel waar per jaar zo’n 175.000 honden worden gefokt voor de Nederlandse markt,  waarvan velen in puppy-farms in het buitenland.
9. Bijdragen aan het verminderen van lijden van dieren die al bestaan.
10. De Nederlandse asiels zitten meestal  buiten de zomerpiek niet vol en hebben veel van de moeilijk plaatsbare rashonden zitten (Pitbull, Stafford, Herder, Rottweiler), maar een tekort aan leuke gezinshonden.

 

 

Op 16 februari jongstleden vertrok een PAWS transport met 15 honden en 4 katten plus twee chauffeurs naar Nederland. De rit door Spanje verliep vlot, de honden werden ´s avonds net over de Franse grens uitgelaten, vervolgens ging de tocht door Frankrijk om de volgende morgen vroeg in België aan te komen en daarna ging het mis. In Luik hield de transport bus er opeens mee op. Het lukte nog net, met behulp van duwen, om de bus bij een groot tankstation met supermarkt te krijgen, zodat er in ieder geval sanitaire voorzieningen waren, er iets gegeten kon worden en stond men gelukkig niet langs de snelweg. PAWS heeft een verzekering voor pech-hulp maar de dieren moesten wél verder en een reparatie afwachten zat er niet in. Inmiddels waren de asiel beheerster in Spanje en de Nederlandse PAWS vertegenwoordigster al met elkaar in contact. Zo’n vroeg telefoontje uit Spanje als er een transport onderweg is betekent niet veel goeds. Er moest vervangend vervoer gevonden worden en wel onmiddellijk. Er was één mogelijkheid die misschien snel zou kunnen werken. Twee PAWS Nederland vrijwilligers die in Zuid-Nederland wonen werden gebeld met de volgende vraag:
“De bus staat in Luik, kunnen jullie vervangende vervoer huren, naar Luik rijden, helpen om de kooien en dieren om te zetten naar een gehuurde bus en vervolgens moet degene die de bus gehuurd heeft de rest van de rit rijden (verhuur gaat op naam) met de chauffeurs en de dieren afleveren bij de diverse organisaties in Nederland, dan de donaties ophalen en terug naar het zuiden”?
Dat is nogal wat om te vragen zo vroeg op de ochtend, maar één van de twee vrijwilligers heeft in het verleden transporten voor PAWS gereden en kent de weg en de routine van het inrichten van de bus, dus dat hielp enorm. Buiten dat was hij ook die dag beschikbaar. De andere vrijwilligster heeft meermalen bij PAWS op het asiel gewerkt en wist derhalve wat er gedaan moest worden. De enige vraag die gesteld werd was:  “hoeveel vierkante meter vloeroppervlak heb je nodig” en het werd geregeld.  Aan het eind van de morgen was de gehuurde bus in Luik, alle dieren werden overgeladen en verder ging het, met nog zo´n 500 kilometer te gaan.  Een monstertocht voor de chauffeurs uit Spanje en ook een lange dag voor de derde man. De organisaties die de honden en katten zouden opnemen waren gewaarschuwd en toonden allen veel begrip voor de situatie en later aankomen dan afgesproken was geen enkel probleem.
De PAWS bus werd door de Belgische hulpdienst naar een garage gesleept en is na het weekeind gerepareerd. De terugreis enkele dagen later verliep prima. Het euvel wat de autopech veroorzaakte is vaker opgetreden en het is zaak dat de onderhoudsgarage bij elke beurt heel goed nakijkt of alles in orde is.

Aan het eind van de geplande aankomst-dag waren alle dieren afgeleverd op hun bestemming en waren mensen en gehuurde bus weer terug in Zuid-Nederland. Ondertussen was de contactpersoon voor PAWS onderweg naar Spanje voor een 10-daags verblijf bij PAWS en de omgeving. Het voelde aan alsof iedereen opeens onderweg was of weg moest, een vreemde dag die gelukkig goed afliep.

Ingrid en Adie, bedankt voor jullie hulp en adequate reactie. PAWS is met recht trots op de mensen van PAWS Nederland die zonder enig protest hun dag in de war lieten schoppen om direct aan de slag te gaan en het transport uit de brand te helpen.  De PAWS chauffeurs uit Spanje (Elianne en Fran: bedankt) hebben opnieuw bewezen ook in moeilijke situaties geweldig te kunnen handelen en over veel doorzettingsvermogen te beschikken.

   

 

 

Huisdieren vond ik altijd leuk. Vooral voor anderen, niet zozeer voor ons.
Vroeger bij mijn ouders hadden we wel een hond maar toen ik later zelf een gezin kreeg en mijn man en ik beiden werkten, vond ik een hond of ander huisdier toch wat omslachtig.
In de loop der jaren begon het wel een beetje te knagen. Kinderen zouden toch eigenlijk (volgens de boeken) met huisdieren op moeten groeien.
Een gemis in de opvoeding dus…
Misschien dat een kat iets zou zijn. Die hoef je tenslotte niet uit te laten en kan gemakkelijk alleen zijn. Maar ik was niet zo’n kattenmens. Heb altijd meer met honden gehad. En als ik het daar wel eens met vrienden of familie over had, had men ook de nodige bezwaren. ‘Dat  moet je niet doen, is niets voor jou. Weet je wel dat katten je behang kapot krabben en dat ze op het aanrecht springen? En wat dacht je van al die haren!!!
Ontmoedigende reacties dus.

Een jaar of vijf geleden kregen we nieuwe buren. Ze hadden 3 grote honden en maar liefst 6 katten. Én veel haren!

Ik raakte bevriend met de buurvrouw en raakte door haar ook bekend met PAWS.  Er ging een compleet nieuwe wereld voor mij open. Van de respectvolle manier waarop zij en haar man met zowel hun eigen als met alle andere dieren omgingen was ik diep onder de indruk. Bij hen zag ik dat een kat niet zomaar een kat is maar elk dier z’n eigen persoonlijkheid heeft en dat je met iedere kat weer een andere band op kan bouwen. Prachtig om te zien. De honden volgden geen bevelen op maar er werd met hen gecommuniceerd, zij deden heel rustig wat hen werd gevraagd. Alle drie, zonder ‘apport’, zonder geschreeuw. Opnieuw bijzonder om te zien.

                 

Op een zomeravond in 2013 gebeurde er iets bijzonders.
We zaten nog even buiten, de koffers reeds  ingepakt om die nacht naar Schiphol te vertrekken voor een vakantie naar Kos. Plotseling liep er rond ons huis (we wonen vrij afgelegen) een klein rood mager katje. Hij leek wat hongerig, was een beetje bang maar leek ook niet van plan op korte termijn weer weg te gaan. We zochten iets te eten en vervolgens belde ik mijn vriendin voor raad. Want wat te doen met een aangelopen kat, de avond voordat je op vakantie gaat?
Mijn vriendin had bij PAWS voor hetere vuren gestaan. Geconcentreerd en doortastend benaderde zij het katje, onderzocht het en gaf hem het door haar meegebrachte eten. Waarvan hij dankbaar gebruik maakte. Ze wist ook wel een oplossing. Zij zou tijdens onze vakantie dagelijks het katje komen voeren. Ze verwachtte dat hij wel terug zou keren bij ons huis, hongerig als hij was.

En zo is het ook gegaan. We kwamen terug van vakantie en troffen een zo goed als gesocialiseerde kat aan, inmiddels Poekie gedoopt. Hij durfde al in huis te komen en liet zich gemakkelijk aaien en optillen.

Poekie stond nergens als vermist geregistreerd en was niet gechipt. Het besluit was snel genomen. Het moest zo zijn, Poekie bleef bij ons en iedereen was om. Wát een aanwinst. Zo gezellig, zo lief. Hij is een onderdeel van het gezin geworden. Iedereen is weg van hem. Mijn stoere zoon van 16 (‘ik wil geen kat’) pakt hem op zo gauw hij de kans krijgt om even met hem te knuffelen. Mijn man (‘ik ga er niet voor zorgen’) is degene die hem ‘s avonds z’n zakje vlees geeft.  Mijn moeder die niks met katten had, er bang voor was, haalt hem aan en is uiterst bezorgd als er iets met hem is.
En mijn dochter vraagt als eerste als ze in het weekend thuis komt; ‘waar is Poekie?’
Toen ik afgelopen week ziek was, lag hij 3 dagen op mijn bed. Slechts voor een sanitaire stop ging hij even naar buiten. Zo aandoenlijk. Hij begrijpt je, is slim, komt als je roept, gaat mee wandelen en ja, hij ligt ook wel eens op het aanrecht én hij verhaart. Nou en? Kortom Poekie hoort er bij en is onmisbaar.

Door het contact met mijn vriendin, de kennismaking met PAWS en door Poekie ben ik dieren door ‘een andere bril’ gaan zien. Met respect en verwondering. Een waardevolle ontdekking.

Dit alles heeft tevens geresulteerd in het feit dat ik af en toe wat klusjes  uitvoer als vrijwilligster voor PAWS Nederland. Een nuttige en dankbare bezigheid. Uiteraard doe ik mee aan de ‘euro per maand’ donatie actie. Want eén euro (of twee, drie) per maand voor zoveel goed en noodzakelijk werk kan toch bijna iedereen wel missen?!

Een Spaanse oplossing van de zwerfdierenproblematiek: de hondenvanger 

Zo af en toe plaatsen we informatie over de regels voor loslopende huisdieren in Spanje  omdat veel mensen  niet weten dat huisdieren die een microchip en halsband hebben toch opgepakt kunnen worden.

Spanje kent diverse “oplossingen” voor het verminderen van de zwerfdierenpopulatie. Een van deze oplossingen is de zogenaamde ‘hondenvanger’. Meer weten? Lees de volledige Notities uit Spanje en klik op onderstaande link:

Notities uit Spanje – De hondenvanger

 

 

Hoe een ex-PAWS hond een nieuwkomer ( ook een PAWS hond) inwijdt in een leven als huishond.

Reina was gedurende vijf jaar een vaste bewoner van PAWS. Zij was bij de poort achtergelaten met vijf puppies en werd opgenomen in het asiel. Een geweldige hond, ambassadrice voor PAWS op evenementen, lief, gelijkmatig en intelligent.

Vreemd genoeg was er nooit belangstelling voor haar. Duitse herder-types zijn niet erg in trek in de omgeving van het asiel.  Na vijf jaar veranderde haar situatie: ze werd geadopteerd in Nederland en vond een heel goed tehuis bij mensen die haar de tijd gaven en hielpen om aan een leven als huishond te wennen.  Reina, altijd bereid om het goed te doen, acclimatiseerde snel en werd een bijzonder gelukkige hond die zeer gewaardeerd wordt door haar eigenaren.

Toen enige tijd geleden de andere hond van de familie overleed werd er besloten weer een PAWS hond te nemen. Die hond werd Pavel, een puber met een Sharpei achtergrond en bijbehorend ruim vel en eigenzinnig karakter. Wij dachten dat het niet mee zou vallen om Pavel op te voeden daar hij graag zelf bepaalde wat er gebeuren zou en wat niet. De naam Pavel werd vervangen door Pippin.

Nu hebben zijn bazen de nodige ervaring met honden dus dat kwam wel in orde, temeer daar Reina zich actief met de opvoeding bemoeide en een deel zelf ter hand (poot) nam.

Zo’n puberaal hondje wil zich van mensen nog wel eens niets aantrekken maar een autoritaire teef als Reina is onmiddellijk de baas en
weet met weinig ingrijpen héél duidelijk te maken hoe men zich in een woonhuis dient te gedragen. Pippin had geen weerwoord en schikte zich naar de regels. Met een ervaren en wijze hond als Reina, haar naam betekent “koningin” in het Spaans, ga je niet in discussie als je het gezellig wilt houden.

 

Prachtig, Pippin op zijn pootjes geland, Reina tevreden en de PAWS mensen heel blij met het gegeven dat zowel Reina als Pippin geadopteerd
zijn en dat zij samen een leuke combinatie vormen. Zo af en toe horen we nog even hoe het gaat, soms zelfs met een foto zoals  het plaatje van een diep slapende Pippin die na een lange wandeling behoorlijk moe is en alleen nog maar wil slapen.

 

 

Het jachtseizoen in Spanje is  afgelopen. In de periode daarna worden veel  Spaanse jachthonden verstoten.  Deze dieren worden massaal gedumpt in de zogenaamde perrera’s ‘of dodingsstations’ – de lokale dierenasielen.  Velen treft echter een erger lot: ze worden achtergelaten,
uit de auto gegooid, zwaar mishandeld,
levend verbrand of opgehangen. Het mishandelen door ophanging is een oude  traditie  die helaas nog niet is uitgestorven. Honden die goed hebben gepresteerd  worden hoog  opgehangen en sterven derhalve vrij snel maar de ‘slechtere honden’ worden zo laag gehangen dat hun achterpoten nog op de grond kunnen, dus een langzame wurgdood is het gevolg.  Het trappen met de voorpoten in de lucht van de gehangen honden wordt “pianospelen” genoemd. Het bijgeloof is dat de hond op deze manier sterker terugkeert in een volgend leven en zodoende een ‘lesje geleerd’ heeft of dat de volgende hond beter zal jagen als zijn voorganger veel heeft geleden.
Honden die wel bij hun baas mogen blijven, (meestal teven die gebruikt worden voor de fok) worden veelal ‘opgesloten’ in een schuur tot het
jachtseizoen in september weer begint of ze worden aan de ketting gehouden. Spanje heeft
goede wetten en regelgeving wat betreft het
dierenwelzijn, maar helaas wordt de wet nauwelijks aangehouden en wordt er meestal weinig  gedaan door de autoriteiten. Gelukkig worden er wel steeds meer mensen bewust van deze wreedheden, onder andere door de aandacht op sociale media.

 

Jachthonden die veelvuldig worden gebruikt zijn: Galgo’s, Greyhounds, Podenco’s, maar ook ‘bekendere rassen’ zoals Pointers en Beagles.

  

De Greyhound en de Galgo lijken erg veel op elkaar, waarbij de Greyhound  groter is. ( Overigens hebben  deze rassen ondanks hun sterke gelijkenis genetisch niet dezelfde achtergrond) De Greyhounds zijn betere jagers op rechte stukken vanwege hun snelheid, de  galgo’s  zijn beter zijn op ruw terrein omdat ze wendbaarder zijn en lang kunnen blijven rennen. Deze honden zijn  “zichtjagers” en kunnen snelheden bereiken tot wel 60km per uur. Toch  zijn Galgo’s en Greyhounds ook geschikt als gezinshond, ze zijn erg zachtaardig, aanhankelijk en passen zich snel aan. Binnen in huis zijn ze over het algemeen vrij lui en liggen het liefst lekker op de bank, ze worden onder de windhond eigenaren ook wel ‘couch potatos’ genoemd. Buiten kan het jachtinstinct naar boven komen, iets waar men rekening mee moet houden tijdens het uitlaten van deze honden. Er zijn veel mensen die hun Greyhound of Galgo los kunnen laten lopen, maar er zijn ook honden waarbij dit nooit mogelijk is vanwege het sterke jachtinstinct.

Zowel Galgo’s als Greyhounds zijn kindvriendelijk, sociaal naar andere honden en kunnen vaak met katten geplaatst worden (met goede begeleiding van de baas). Naar vreemde mensen zijn ze over het algemeen wat terughoudender, maar voor de baas en het gezin zijn ze erg lief en zachtaardig.

De Podenco is wat minder bekend bij veel mensen, maar ook van dit ras zijn jaarlijks tienduizenden het  slachtoffer van het Spaanse jachtseizoen.  Podencos vallen onder de halfwindhonden en ze komen voor in verschillende variaties en bijbehorende hoogtes. Zo bestaan de Podeco Canario en Ibicenco als vrij grote Podencos, maar ook is er de Podenco Andaluz die weer een stuk kleiner is. De Andaluz kent daarbinnen drie variaties qua grootte. Het jachtinstinct is bij alle soorten sterk aanwezig, maar de Andaluz wordt vaak als felste soort gezien qua jachtinstinct, een groot uithoudingsvermogen en een zeer sterke wil. Een verschil tussen Podenco’s en Greyhounds/ Galgo’s is dat Podenco’s niet alleen zichtjagers zijn zoals de Galgo en Greyhound  maar dat zij ook hun neus gebruiken tijdens de jacht. Het jachtinstinct is dusdanig sterk aanwezig dat de fanatiekste Podencos zich zelfs door een hoog hek niet tegen laten houden. Als het interessant genoeg is, springen ze er zonder moeite overheen. Ze komen altijd weer terug, maar je  moet vijf minuten wachten,  vijf uur of zelfs vijf dagen. Hier dient men altijd  rekening mee te houden dus men moet heel goed nadenken waar een Podenco eventueel los kan rennen, anders alleen aangelijnd uitlaten!

Qua karakter lijken de Podenco en Galgo wel wat op elkaar, maar toch zijn er een aantal belangrijke verschillen. Opvallend is de bovenmatige nieuwsgierigheid van de Podenco en hun bijbehorende eigen wil, zo kunnen ze (als je ze hun gang laat gaan) een bosje wel een uur bestuderen totdat ze precies weten wat erin zit. Het uithoudingsvermogen en energieniveau van een Podenco ligt hoger dan dat van de Galgo / Greyhound. Toekomstige baasjes moeten rekening houden dat de Podencos hun energie goed kwijt kunnen: bijvoorbeeld door flinke wandelingen, mentale oefeningen zoals spelletjes of lekker meelopen naast de fiets. Daarna ploffen zij, net als de Galgo / Greyhound, tevreden op de bank en kunnen ze uren slapen.

Er zijn tegenwoordig steeds meer jagers in Spanje die hun afgedankte
jachthonden achterlaten bij een asiel waar ze een ‘non- killing’ policy volgen, zoals het geval ook is bij PAWS. Hierdoor komen deze fantastische honden beschikbaar ter adoptie en kunnen ze hun tweede leven beginnen als gezelschapshond!

 

Wij zijn Zoë, Phoebe en Kamile. In Juni 2016 zijn we met ons drieën voor zes weken naar het PAWS Patas asiel in Los Gallardos geweest. We waren hier voor onze stage dierverzorging. Via een leraar op onze school zijn we uitgekomen bij PAWS.
Na alle verhalen die we van haar hadden gehoord waren we erg enthousiast om naar Spanje te gaan.

Op 1 juni vertrok onze vlucht naar Spanje. Vroeg opstaan en veel wachten maar uiteindelijk waren we dan in Spanje. Vanaf het vliegveld zijn we met de bus verder gegaan. Het was natuurlijk allemaal erg spannend, we hadden namelijk nog geen idee hoe het bij het asiel zou zijn. Bij de bus werden we opgehaald door Yvonne. Meteen hadden we er een goed gevoel bij.

Eenmaal aangekomen bij het asiel was het al donker, dus we hebben niet veel meer gezien dan de caravans en de badkamer. De caravans zijn basis ingericht maar prima om in te wonen. Toen we de volgende ochtend opstonden waren we klaar om te beginnen. Het was meteen al een drukke dag, er ging namelijk een transport naar Nederland waardoor alles meteen een beetje anders ging dan normaal. Het was wel meteen duidelijk dat iedereen een warm hart voor de honden heeft, en dat de honden hier beter zitten dan in vele Nederlandse asielen en kennels.

Elke hond is wel speciaal op zijn eigen manier en al snel hadden we alle drie onze eigen lievelingetjes, maar het werken met elke hond was leuk. Wat deze honden allemaal meegemaakt hebben weten we niet, maar geen enkele hond verwijt mensen iets. Hoewel sommige honden iets meer tijd nodig hebben dan andere en ietsje schuwer zijn, is er geen een agressief. Dat maakt het werken met de honden natuurlijk extra fijn.

De hondjes genieten van de aandacht die ze krijgen! Tijdens deze 6 weken was het dan ook heel mooi om te zien hoe honden een liefdevol huisje vonden. Het werken op het asiel bestaat uit het schoonmaken van de kennels en het voeren en het verzorgen van de honden. Elke dag is het hard werken maar het is het waard.

Terwijl je de kennel schoonmaakt kunnen de honden lekker op een veldje rennen. Meestal is er nog genoeg tijd over om eventjes lekker met de honden te spelen en te knuffelen.

We hadden 2 dagen vrij per week. We zijn dus ook naar het strand van Mojacar gegaan en een paar keer lekker uit eten gegaan.  We hebben alle drie heel veel geleerd tijdens deze stage, over honden, maar ook over de Spaanse cultuur.

We hebben lastige dingen meegemaakt en gezien dat honden helaas niet altijd even goed behandeld worden in Spanje, maar daar tegenover staat dat we honden hebben zien opknappen en weer gelukkig zien worden en iets mooiers dan dat is er niet.

Hoewel we het van te voren heel spannend vonden om te gaan, bleek dat helemaal niet nodig te zijn. We hebben een geweldige tijd gehad bij PAWS, zowel door de honden als iedereen die bij het asiel werkt. Het was dan ook een heel dubbel gevoel om weer naar huis te gaan. Natuurlijk is het fijn om thuis weer lekker bij je eigen huisdieren te zijn, maar we gingen iedereen en de honden en natuurlijk ook het zonnetje missen!

Het was een ervaring om nooit te vergeten. We komen zeker weer eens terug!

En mochten we nu net als redactie hebben gehoord dat Zoë en Phoebe deze zomer terug komen als vrijwilliger!