Month: November 2016

Deze maand mocht PAWS een grote hoeveelheid voer ontvangen, gedoneerd door onze uitmuntende sponsor MedicAnimal. Dat we daar weer heel erg blij mee zijn spreekt voor zich.
Het voer wat via MedicAnimal binnenkomt geeft het asiel buiten het kwaliteitsvoer voor gezonde dieren ook een variatie aan producten voor die dieren die wat extras nodig hebben of iets mankeren en dat is voor een asiel waar veel dieren in uiteenlopende conditie binnenkomen een bonus. Het zorgt er voor dat PAWS geen hoge kosten meer hoeft te maken voor dieet-voer en aangepaste voeding.
Voer het kattenvoer geldt hetzelfde, voor elk wat wils of wat nodig is. Dieren die in PAWS pleeggezinnen verblijven worden ook voorzien van het juiste voer, zodat het asiel er tevens zicht op kan houden wat de dieren daar te eten krijgen.

Op de foto is Grumpy de asielkat te zien die aan het natafelen is na een goede maaltijd. Grumpy leeft op het PAWS terrein daar hij ooit heel duidelijk heeft gemaakt dat hij graag bij PAWS woont maar niet in het kattenverblijf wenst te wonen. Hij is de officiële PAWS muizenverdelger, maar gaat een goede maaltijd niet uit de weg.
Frenchy de podenco was er snel bij om het nieuw aangekomen voer te inspecteren. Deze hond kwam volledig uitgehongerd en onder de wonden binnen in het asiel. Dat is er nu niet meer aan af te zien, stralend gezond en vlees op de botten. Met dank aan MedicAnimal!

De tweede editie van notities uit Spanje is uit!
Hier lees je het gehele artikel: Notities uit Spanje – November 2016

Mijn naam is Tessa Booltink, ik ben 23 jaar en dit is mijn verhaal.  Ik heb de studie  MBO Dier en Gedrag Niveau 4 gevolgd op het Helicon in Velp. Tijdens mijn opleiding moest ik verschillende  stages lopen, wat ik met plezier heb gedaan. Eén van die stages was samen met twee andere klasgenoten  in het zuiden van Spanje bij een zwerfdieren asiel. Ik ontdekte  dat asiel via een vriendin en besloot om het op te zoeken om te kijken wat het mij en 2 andere klasgenoten/vriendinnen te bieden had. Op de site van het asiel zag ik  verschillende verhalen van vrijwilligers die er waren geweest. Ik werd enthousiast van hun verhalen en had mijn vriendinnen ingelicht dat ik van plan was om deze stage rond te krijgen met en het asiel en met school. Het contact wat wij met het asiel hadden was heel fijn, we hadden naar mijn idee wel honderden vragen en kregen op alles antwoord.

Op 27 maart 2013 zijn wij vertrokken vanuit Weeze naar het mooie en zonnige Zuiden van Spanje, Almeria. We werden bij het vliegveld opgehaald door een Nederlandse vrijwilliger en naar het asiel gebracht waar we in een stacaravan sliepen op het terrein van het asiel. Op het terrein werden we ontvangen door Yvonne, Elianne en Didi, ze waren ontzettend aardig en behulpzaam tijdens onze stage. Het was voor ons ook een leuke ervaring om een deel van de tijd Engels te praten omdat heel veel vrijwilligers en Didi geen Nederlands spraken. We werden per secties ingewerkt: Quarantaine, Back&Top, Front en Hunting Block. Ik heb zelf vooral gewerkt bij Quarantaine en Back&Top waardoor ik met verschillende honden een band kon opbouwen, wat het geweldig maakte.

Je leert op het asiel ontzettend veel: leuke dingen maar zeker ook minder leuke dingen, dagelijks worden er honden gedumpt  onder de meest idiote omstandigheden. Daardoor word je werk wel enorm gewaardeerd, door anderen maar zelf ervaar je dit ook. De honden die gedumpt zijn maken zoveel mee, deels samen met jou als vrijwilliger/stagiaire, om te zien hoe zij bijkomen van alles en veranderen in de positieve zin is een prachtige ervaring. Door dat je dagelijks met de honden bezig bent leer je enorm veel over gedrag, wat je later kunt toepassen in je eigen omgeving of je baan als je er mee door wilt gaan.

Naast het asiel  is de omgeving van Spanje gewoonweg om van te dromen. De bergen, kleine dorpjes, toeristische stadjes, noem maar op. Er valt altijd iets te regelen op het asiel qua vervoer om je ergens heen te brengen, mits je het natuurlijk overlegt en op tijd vraagt. Maar het is zeker een aanrader om de boel te verkennen!

Op 2 juni 2013 (wat toevallig mijn verjaardag was) vlogen we terug naar Nederland. De dagen ervoor heb ik het ontzettend zwaar gehad, vanwege het afscheid nemen van niet alleen onze ‘collega’s’ en het asiel zelf maar vooral van de honden. Ik ben een honden mens en kan bijna beter omgaan met honden dan met mensen waardoor het zo moeilijk werd. Er waren 2 honden speciaal voor mij, Spencer en Jellybean. Spencer was een prachtige oude opa die al een hele poos in het asiel zat, op het gedeelte Back&Top waar ik vaak stond. Hij was op leeftijd maar dat betekende voor hem niks, hij hield ervan om achter een bal aan te rennen of op zijn honden-hok te klimmen waardoor hij mij weer een hartverzakking bezorgde.  Jellybean was een ontzettende knuffelkont die graag op schoot lag en werd gekriebeld, energie had hij ook genoeg waardoor ik ook aan mijn dagelijkse beweging kwam.

 

Ik kan eerlijk zeggen dat mijn stage tijd in Spanje, bij PAWS Patas fantastisch was. Het is mijn droombaan om elke dag met honden bezig te zijn en hiervan te leren. PAWS biedt genoeg leerzame ervaringen maar ook onbetaalbare herinneringen waar ik ze altijd dankbaar voor blijf!!

Hierbij de informatie over de opbrengst van de Een-euro-per-maand actie van PAWS, gestart in juni jongstleden met een oproep van PAWS-voorzitster Karen Polansky om PAWS te steunen om de hulpverlening aan zwerfdieren te kunnen blijven voortzetten.

Na vijf maanden komt er gemiddeld 500 Euro per maand voor dit initiatief binnen. Dat is een mooi bedrag en bedraagt een kwart van het streef-bedrag wat benodigd is. De donaties komen uit Spanje, Engeland, Zweden en Nederland. De groei van het aantal donateurs gaat langzaam de goede kant op maar we hopen dat er uiteindelijk toch nog meer mensen zijn die de moeite willen nemen om een klein bedrag per maand door middel 
van een periodieke overschrijving naar PAWS over te maken, zodat een deel van de benodigde gelden met regelmaat binnenkomt en PAWS daarmee de basiskosten zoals de veterinaire hulp altijd kan betalen.
Veel mensen hebben hun steun toegezegd maar zoiets schiet er in de drukte van het dagelijks leven makkelijk bij in. We hopen dat diegenen die interesse toonden om PAWS te steunen dit daadwerkelijk willen verwezenlijken.

Namens alle vrijwilligers en bewoners van het asiel van PAWS willen we een ieder die bijdraagt aan de Een-Euro-per-maand actie heel hartelijk bedanken voor uw deelname. Elke Euro telt voor PAWS en uw giften maken het verschil. De getoonde PAWS dieren op de foto’s zijn allen gered en zijn gezonde dieren geworden die een huis en een veilig leven hebben mogen vinden. Dat kan alleen door u allen mogelijk worden gemaakt.  Over enkele maanden zullen we opnieuw berichten hoe de actie verloopt.

Daar de winter voor de deur staat – en ja ook in Spanje wordt het dan koud of eigenlijk kouder en valt er ook meer regen. Het is dan belangrijk dat onze honden een tocht- en waterdicht onderkomen hebben in hun buitenkennel. Nu kan dat nog zo, maar over een paar weken krijgen ze dekens of stro in hun nieuwe hokken.

Dankzij een donatie uit Nederland van deze prachtige hokken, kunnen de honden in die kennel een droog en warm onderkomen zoeken. De oude kunststof hokken waren na jaren trouwe dienst versleten en gescheurd en boden niet genoeg bescherming meer. Het in elkaar zetten bleek geen ingewikkelde klus (de instructies waren duidelijker dan het gemiddelde IKEA bouwpakket), wel een tijdrovende, maar dan heb je ook wat. Dank aan alle mensen die voor deze hokken gedoneerd hebben!

In april 2013 ging ik voor de tweede keer als vrijwilliger naar PAWS-PATAS in Spanje. De zomer ervoor had ik er al geholpen en ik vond het meteen geweldig: de honden, de vrijwilligers en de geweldig mooie (& vooral indrukwekkende) omgeving. En wat een dankbaar werk, zelfs met 40 graden – midden augustus.

Het werk was me ook op mijn lijf geschreven, de hele dag met honden bezig zijn! Ik werd ingedeeld op het ‘hunting block’ – het gedeelte waar de meeste puppy’s zitten.
De dagen in het asiel beginnen om 09.00 en dan werkte je tot ongeveer 13.00. Als eerste krijgen alle honden te eten, vervolgens worden de hokken schoongemaakt terwijl de hondjes in een andere ruimte speelden of lekker buiten konden rennen. De puppy’s wisten er altijd een feest van te maken dus had je flink wat te poetsen, maar erna was je alles vergeten door hun oneindige knuffels en speelsheid.

De middagpauze was vrij lang omdat het in de zomer s’ middags veel te warm is.  Van 13.00 tot 16.00 wordt er dan  rustig aan gedaan in het asiel, maar had ik juist tijd voor honden die wel wat extra aandacht konden gebruiken. Stukjes wandelen, extra knuffels etc.

Vervolgens  was er nog een afsluitende shift van 16.00 tot 18.30 / 19.00 waar de hondjes allemaal nog wat eten kregen en nog even lekker buiten konden rennen.

In het hunting block zat één hondje apart in een kennel, geen puppy maar al een oudere hond van een jaar of 10, genaamd Lilly. Haar bijnaam in het asiel was Silly Lilly omdat ze altijd zo lekker gek buiten rondjes kon rennen! En wat een leuk hondje was dit, heel rustig en snel tevreden. Haar ‘probleempje’ was haar leeftijd en ze kon wat moeilijk doen met andere honden, maar ik was stapelverliefd op deze oma. Ieder vrij uur ging ik stukjes met haar lopen, knuffelen of gewoon lekker bij haar zitten en je zag haar genieten van de extra aandacht. Kon ik haar maar meenemen… Maar helaas mijn ouders hadden al twee hondjes en ik woonde toen nog thuis.

Eenmaal thuis ben ik op zoek gegaan naar een huisje voor mezelf – iets wat ik al langer van plan was, maar nu al helemaal! Met de managers van het asiel had ik het doorgenomen, zodra ik een eigen plek had, zou ze bij mij komen wonen. En op 1 november 2013, nu precies drie jaar geleden kwam ze aan met een transport uit Spanje! Het leek erop dat ze me nog herkende en gedroeg zich heel braaf. De naam Lily werd per toeval veranderd. Ik noemde haar steeds meisje, want daar reageerde ze goed op, totdat iemand Muisje verstond i.p.v. Meisje.
Muis, ja dat paste wel bij haar! Dus heette mijn Spaanse meisje niet langer Lily, maar Muis

In het begin had Muis behoefte aan haar eigen plekje en trok ze zich vaak terug, maar beetje bij beetje kreeg ze steeds meer vertrouwen in mij, maar ook de rest van de wereld.  Ik nam haar overal mee naartoe en je zag haar zelfvertrouwen groeien en ze begon steeds meer te genieten. Ook de omgang met andere honden ging met sprongen vooruit, ook dit was een kwestie van vertrouwen voor haar. In september het jaar erop kwam er zelfs een hondje bij, in eerste instantie tijdelijk, maar dat klikte zo goed dat hij mocht blijven.  En inmiddels is ons derde vriendje ook een feit!

Mijn liefde voor PAWS is zeker niet over, tegenwoordig doe ik vrijwilligerswerk als beheerder voor de Nederlandse website. Erg leuk en leerzaam!

In het midden zie je m’n gekke Spaanse meisje, samen met haar vriendjes!