Year: 2017

Einde van het jachtseizoen in Spanje, ook het einde voor veel jachthonden.

Het einde van het jachtseizoen in Spanje betekent altijd dat er duizenden jachthonden worden verstoten of gedood. Er zijn ca. 500.000 Galgo’s in Spanje waarvan er gemiddeld 50.000 per jaar worden afgedankt. Wat het aantal “afdankers” voor de Podenco’s en Pointers betekent is niet zo duidelijk bekend, maar ook voor die rassen is het aantal afgedankte honden hoog.

In het gebied waar PAWS is gehuisvest zien we veel meer Podenco’s dan Galgo’s, maar de behandeling van de dieren is hetzelfde. Veel wreedheid en doelbewust veroorzaakt lijden om de dood zo langzaam en akelig mogelijk te laten verlopen zijn nog immer gehanteerde manieren. Bij de wet verboden, zeker. Er wordt echter niet genoeg ingegrepen door politie en publiek, wegkijken verdient nogal eens de voorkeur. Het is ook moeilijk te bewijzen aan de hand van de overblijfselen van ongechipte honden dat de dieren aan een bepaalde eigenaar toebehoorden. In dit artikel gaan we hier nu niet verder op in, maar we laten wel zien wat dat zo al betekent in het dagelijks leven voor de PAWS-medewerkers en vrijwilligers.

Enkele dagen geleden vond de asiel-manager op het weggetje naar het asiel een broodmagere dode jachthond type Galgo-cross liggen. Naast het kadaver stond een andere hond, een uitgehongerde Podenco die stuiptrekkingen vertoonde. Dit kan het gevolg zijn van vergiftiging. De nog levende hond werd in een auto getild en naar de dierenarts gebracht en getest, maar de stuiptrekkingen bleken niet onder controle te krijgen. De hond was er bijzonder slecht aan toe en kon niet meer worden gered, zodat besloten werd het dier in te laten slapen om verder lijden te voorkomen. De dode hond lag naast het weggetje en werd daarom niet opgehaald door de politie  die over de zaak werd ingelicht. Het kadaver lag náást de weg en niet op een hoofdweg en werd daarom niet al verkeersongeluk aangemerkt. Beide dieren waren in een vergevorderd stadium van verhongering.

De dierenarts die PAWS helpt vond twee weken geleden een Galgo teef met een gebroken poot op de campo. De hond had 10 één week oude pups bij zich die allen nog leefden. Onnodig te zeggen dat de moeder met een gebroken poot niet in staat was om voedsel te zoeken. Deze hond is net op tijd gevonden voordat uitdroging, honger en het voeden van 10 pups haar dood kon veroorzaken, waarna de pups eenzelfde lot zou treffen. Soms speelt het toeval een bepalende rol over leven en dood. Moeder (poot in het gips) en pups maken het goed in de ziekenboeg van de veterinaire kliniek van de dierenarts. (De moeder en pups zijn daarmee geen geregistreerde PAWS honden). PAWS bemiddelt wel bij het zoeken naar een nieuw tehuis en het regelen van transport. We weten dan ook inmiddels dat de hele familie herplaatst kan worden dus dat is een goed vooruitzicht voor deze groep honden. Over enkele maanden leven deze dieren niet meer in Spanje maar in Engeland, veilig voor uitbuiting en mishandeling/verwaarlozing.

Trieste verhalen, de realiteit en meer regel dan uitzondering voor de afgedankte jachthonden. Nog een lange weg te gaan voordat hier een eind aan komt.

PAWS blijft helpen waar dat nodig is.

Helpt u ons om dit te kunnen blijven doen?

Wij zijn Zoë, Phoebe en Kamile. In Juni 2016 zijn we met ons drieën voor zes weken naar het PAWS Patas asiel in Los Gallardos geweest. We waren hier voor onze stage dierverzorging. Via een leraar op onze school zijn we uitgekomen bij PAWS.
Na alle verhalen die we van haar hadden gehoord waren we erg enthousiast om naar Spanje te gaan.

Op 1 juni vertrok onze vlucht naar Spanje. Vroeg opstaan en veel wachten maar uiteindelijk waren we dan in Spanje. Vanaf het vliegveld zijn we met de bus verder gegaan. Het was natuurlijk allemaal erg spannend, we hadden namelijk nog geen idee hoe het bij het asiel zou zijn. Bij de bus werden we opgehaald door Yvonne. Meteen hadden we er een goed gevoel bij.

Eenmaal aangekomen bij het asiel was het al donker, dus we hebben niet veel meer gezien dan de caravans en de badkamer. De caravans zijn basis ingericht maar prima om in te wonen. Toen we de volgende ochtend opstonden waren we klaar om te beginnen. Het was meteen al een drukke dag, er ging namelijk een transport naar Nederland waardoor alles meteen een beetje anders ging dan normaal. Het was wel meteen duidelijk dat iedereen een warm hart voor de honden heeft, en dat de honden hier beter zitten dan in vele Nederlandse asielen en kennels.

Elke hond is wel speciaal op zijn eigen manier en al snel hadden we alle drie onze eigen lievelingetjes, maar het werken met elke hond was leuk. Wat deze honden allemaal meegemaakt hebben weten we niet, maar geen enkele hond verwijt mensen iets. Hoewel sommige honden iets meer tijd nodig hebben dan andere en ietsje schuwer zijn, is er geen een agressief. Dat maakt het werken met de honden natuurlijk extra fijn.

De hondjes genieten van de aandacht die ze krijgen! Tijdens deze 6 weken was het dan ook heel mooi om te zien hoe honden een liefdevol huisje vonden. Het werken op het asiel bestaat uit het schoonmaken van de kennels en het voeren en het verzorgen van de honden. Elke dag is het hard werken maar het is het waard.

Terwijl je de kennel schoonmaakt kunnen de honden lekker op een veldje rennen. Meestal is er nog genoeg tijd over om eventjes lekker met de honden te spelen en te knuffelen.

We hadden 2 dagen vrij per week. We zijn dus ook naar het strand van Mojacar gegaan en een paar keer lekker uit eten gegaan.  We hebben alle drie heel veel geleerd tijdens deze stage, over honden, maar ook over de Spaanse cultuur.

We hebben lastige dingen meegemaakt en gezien dat honden helaas niet altijd even goed behandeld worden in Spanje, maar daar tegenover staat dat we honden hebben zien opknappen en weer gelukkig zien worden en iets mooiers dan dat is er niet.

Hoewel we het van te voren heel spannend vonden om te gaan, bleek dat helemaal niet nodig te zijn. We hebben een geweldige tijd gehad bij PAWS, zowel door de honden als iedereen die bij het asiel werkt. Het was dan ook een heel dubbel gevoel om weer naar huis te gaan. Natuurlijk is het fijn om thuis weer lekker bij je eigen huisdieren te zijn, maar we gingen iedereen en de honden en natuurlijk ook het zonnetje missen!

Het was een ervaring om nooit te vergeten. We komen zeker weer eens terug!

En mochten we nu net als redactie hebben gehoord dat Zoë en Phoebe deze zomer terug komen als vrijwilliger!

Altijd al meer willen weten over PAWS en hun watervoorzieningen? Lees dan nu de januari editie van notities uit Spanje: Notities uit Spanje – Januari 2017

Het kattenverblijf van PAWS-PATAS werd geopend in 2007 en in de afgelopen negen jaar zijn er honderden katten en kittens opgevangen. Dit ondanks het feit dat het een kleine opvang is met maar 4 ruimtes, een gezamenlijke ruimte en een pas gebouwd quarantaine blok met drie hokken.

Ondanks de afgelegen locatie van het asiel vinden we regelmatig gedumpte katten of kittens bij het hek. Hoewel er meerdere asiels voor honden bestaan in de omgeving is PAWS-PATAS helaas de enige met een katten-opvang. Het enige alternatief is een gemeente-asiel en dat is geen goede optie voor de beestjes. In 2015 waren meer dan 50% van onze binnen gekomen dieren katten of kittens.

Vaak zie we dat als een dier gedumpt wordt het niet in de meeste optimale conditie en gezondheid verkeerd. Maar afgelopen juni werden we geconfronteerd met een van de meest verwaarloosde katten die we ooit hebben gezien. Het betrof een niet gesteriliseerde Siamese poes, die slechts 1.4 kilo woog – het gewicht wat normaal een kitten van 4 maanden heeft – zij was een volwassen poes, zwaar ondervoed en zat volledig onder de parasieten. Gelukkig werd ze naar een van onze dierenartsen gebracht die ervoor zorgde dat ze weer volledig gezond werd. De voor en na foto’s spreken voor zich.

    

De volgende foto’s zijn twee andere zeer trieste gevallen die recent binnen zijn gekomen. De foto links toont een kat die volledig overgoten was met diesel en de tweede kat (rechter foto) had een ernstige ringworm infectie.

   

Ondanks de lastige tijden zijn de herplaatsingscijfers van de kattenopvang hoopgevend: in 2013 vonden er 29 katten een huis, 2014 waren dat er 52, in 2015 al 95 en afgelopen jaar  eveneens 95.  Er horen echter ook kosten bij deze cijfers: ieder kitten dat wordt gedumpt kost ongeveer €150,- voordat het dier klaar is om geplaatst te worden. In dit bedrag zijn de kosten van anti-vlo en worm bestrijding, speciale junior voeding, 1^e en 2^e vaccinaties en sterilisatie of castratie  bij een leeftijd van een half jaar meegenomen.

Hoewel de kattenopvang op het punt staat om zijn eerste tienjarig bestaan te vieren, was PAWS-PATAS al veel eerder bezig met het aanpakken van de oorzaak van het verwaarloosde en ongewenste katten-probleem in de regio. In samenwerking met lokale dierenartsen werd een sterilisatie en castratie project opgezet. In de loop der jaren is dit programma flink gegroeid, hetgeen vooral te danken is aan de extra geldopbrengsten waar de vrijwilligers van het kattenverblijf zich elk jaar voor hebben ingezet. In 2015 zijn er met behulp van dit project al meer dan 150 katten geholpen en in 2016 waren het 140 katten.

Hieronder ziet u een recente foto van de uiteindelijke uitkomst (katten die uitslapen na een narcose) van een zeer geslaagde ochtend “zwerfkatten” vangen door drie van onze vrijwilligers: zes gecastreerde/gesteriliseerde diertjes die uitslapen na de narcose.  Al deze katten zijn onderzocht door een dierenarts om vervolgens  te worden geneutraliseerd. Hierna worden de dieren weer  vrijgelaten in de gecontroleerde katten-kolonies waar ze vandaan komen waar ze hopelijk een gelukkig en gezond leven gaan leiden. Ze worden goed verzorgd en krijgen te eten van aardige mensen in de regio die zich bekommeren om deze zwerfkatten.

Mijn avontuur dicht bij huis

In 2011 ben ik voor een periode van 10 weken bij PAWS-PATAS geweest. Ik volgde destijds de studie Dier-en veehouderij aan de HAS Hogeschool in Den Bosch waarbij een buitenlandse stage onderdeel uitmaakt van de studie. Veel studenten grijpen deze kans om naar verre landen te reizen. Ik voelde echter heel sterk dat dichter bij huis ook hele goede dingen te doen zijn. Een medestudent vertelde over PAWS-PATAS en ik wist meteen dat dat de plek voor mij was.

In mei ben ik naar Almeria afgereisd, waar ik op het vliegveld werd opgehaald door een enthousiaste vrijwilliger. De eerste dag even wennen aan de omgeving en mijn plekje vinden in de stacaravan. De volgende ochtend meteen volop in het werk gedoken. Ik ben ingewerkt op de quarantaine, de afdeling waar alle nieuwe honden in ieder geval de eerste 10 dagen verblijven. Dankzij de kennis en begeleiding van kennelmanager Elianne zat ik al snel in een goede dagelijkse routine.

Werk je op de quarantaine, dan ben jij een van de eerste personen die zorgt voor de nieuwe honden. Voor sommige honden ben je de eerste persoon die vriendelijk tegen ze is en soms is dit zelfs het eerste contact met mensen in lange tijd. Dat is bijzonder en kan je een sterke band geven met een hond. Zoals ik zelf mee heb mogen maken. Een aantal dagen na mijn aankomst werd in de ochtend een Galgo vastgebonden aan het hek gevonden. Ze kwam bij mij in de quarantaine en had een wond op haar heup die dagelijks verzorgd moest worden. Omdat ze niet wilde eten ben ik de eerste avond bij haar gaan zitten om haar met de hand te voeren. De eerste dag al had ze me ingepakt en lag ze op mijn schoot. Ik heb haar Verona genoemd en na een aantal dagen besloten om haar te adopteren.

  Bond en Verona, allebei kort na binnenkomst in het asiel

In mijn zesde week werd op een zondagochtend een loslopende hond gezien vlakbij het asiel. Ongetwijfeld uit de auto gegooid. Hij werd gevangen door een deken over hem heen te gooien. Ook hij kwam bij mij in de quarantaine. Mager en zo bang dat hij kruipend over de grond ging. Beetje bij beetje ging hij wat rechterop zitten en af en toe zag ik hem naar me kijken. Tot hij me aan bleef kijken. Buikpijn heb ik ervan gehad, de twijfel of ik nog een tweede hond moest adopteren. Maar ik kon hem niet achterlaten, hij hoorde bij mij. Na alle afwegingen te hebben gemaakt en goed te hebben gekeken naar mijn omstandigheden in Nederland, heb ik hem Bond genoemd en ook geadopteerd. Beste beslissing ooit.

   Bond en Verona op Almeria Airport klaar voor hun vlucht naar Nederland

Als vrijwilliger helpen bij PAWS-PATAS leert je ontzettend veel. Verantwoordelijkheid, observeren, samenwerken, verzorging van de dieren, hondengedrag. Je ontmoet veel leuke mensen, wordt gewaardeerd en krijgt veel liefde van de honden. Maar je leert ook over de situatie en de moeilijkheden van het asiel. Ik heb jarenlang als vrijwilliger in een Nederlands honden- en kattenasiel geholpen en daar sta je niet stil bij hoeveel water je gebruikt om schoon te maken, waar het voer vandaan komt, of waar je de ruimte vindt om honden op te vangen. Dumpingen, wreedheid en mishandeling zie je een enkele keer in Nederland. Wij hebben in ons land een hoge standaard in dierenwelzijn en overheid en gemeentes ondersteunen hierin. Dat is in Spanje wel anders…

Nu ik zelf honden heb vind ik het moeilijk langere tijd weg te gaan. Maar ik blijf PAWS-PATAS missen. Met een maandelijkse donatie en als vrijwilliger voor PAWS Nederland hoop ik alsnog een goede bijdrage te kunnen leveren.

 
Bond en Verona 5 jaar later