Een oude hond wilde niet meer leven, een andere hond trok haar uit de depressie.

Rabbit, een ontsnapt Spaans kettinghondje, (De draai-musketon van de ketting hing nog aan haar halsband, gemaakt uit een broeksriem, om haar nek) stond op een dag voor de deur van de boerderij. Ca. 7 maanden oud, groot litteken op de buik, bang voor laarzen en zware schoenen en erg lief. Zij kon blijven en zo kwam er nog een hond bij de roedel. Rabbit hechtte zich sterk aan haar familie waaronder honden en katten en verzorgde alles wat jong was. Zij volgde haar favoriete mens overal, zelfs tot op een hoog staldak door de steile ladder op te klimmen. Naar beneden was wat lastiger….

Zij is altijd sterk bevriend geweest met een van de katten, Captain, die zelfs  een jong ratje voor haar ving en het voor Rabbit neerlegde. (“daar ben jij als hond te dom voor, ik haal er wel eentje voor je”)

  

Mastif Susana was even oud zodat de twee jonge honden samen alles deden wat jonge honden horen te doen, inclusief lange en ongeplande uitstapjes op de campo. Een vriendschap voor het leven was begonnen en dat mocht 13 jaar duren.

Beide honden werden samen oud. Rabbit werd door de jaren heen volledig doof en lijdt aan myelopathie waardoor zij langzaam de controle over haar achterhand verliest. Dit is al jaren gaande maar zij kon zich nog altijd goed redden en had veel plezier in het leven.

Toen stierf Susana eind december en Rabbit was begrijpelijkerwijze in shock. Na drie weken zoeken was het haar duidelijk dat Susana niet meer terug zou komen.  Zij  vergleed in een diepe depressie en wilde niets meer.  Niet opstaan, niet wandelen, niet reageren, ze leefde in een cocon van stilte en miste de non-verbale honden communicatie. Bijna haar gehele leven was ze samen met de grote Mastif, geen hond viel haar ooit aan met zo’n bodyguard en zij had dan ook een groot zelfvertrouwen en een grote bek als het op waaksheid aankwam. Dat was allemaal opeens over. Doordat ze niet meer wilde opstaan en lopen verergerden de gevolgen van haar kwaal en kreeg ze een tuig waarmee ze geholpen kon worden als ze moeilijk kon opstaan. Haar blik was dof en niets kon haar interesse nog opwekken. Captain deed zijn best en lag veel bij Rabbit, maar zonder resultaat.Het leek een kwestie van weken of korter totdat het echt niet meer zou gaan.

Op een dag zag Rabbit het kleed waar Susana op lag in de auto, haar oren gingen even overeind en ze kwispelde. Maar helaas,  er was geen Susana. Echter, die middag kwam er een grote hond binnen die zich heel rustig gedroeg. Rabbit werd opeens klaar wakker, liet haar oude hoektanden zien inclusief opgetrokken bovenlip en gromde, maar de nieuwe hond, spaanse mastif-kruising Leila, kende de regels en liet Rabbit de baas zijn.

Rabbit veranderde binnen twee dagen van een depressieve oude hond naar een vrolijke oude hond. Leila lag veel bij haar in de buurt, respecteerde haar en bleek goed gezelschap. Rabbit probeerde Leila elke keer aan het blaffen te krijgen want dát geluid kan ze nog horen, dus het was tijdelijk  lawaaiig maar dat trok snel bij.

De verandering, nu drie maanden geleden, was spectaculair en onverwacht groot: samen met Leila door het weiland lopen, mee willen wandelen, waaks doen tegen passerende fietsers en vooral de leidende oude teef spelen maakt dat Rabbit geen hulptuig meer draagt, geen hulp meer nodig heeft, veel meer beweegt en weer gelukkig is.  Op het dak klimmen is er niet meer bij, maar ze heeft aan kracht gewonnen. Hoewel de ziekte niet stopt zijn haar spieren weer zo sterk dat ze onafhankelijk kan doen waar ze zo goed in is: met hart en ziel een huis en erfbewakertje zijn.

 

De verbondenheid tussen dieren en het rouwproces bij verlies van een vriend is zo veel groter dan men zich vaak realiseert. Rabbit was klaar met leven maar heeft bijgetekend en geniet weer volop van het leven. Veel dank aan Leila.

Total Page Visits: 3774 - Today Page Visits: 1