Author: Suzanne Pero

Hierbij de informatie over de opbrengst van de Een-euro-per-maand actie van PAWS, gestart in juni jongstleden met een oproep van PAWS-voorzitster Karen Polansky om PAWS te steunen om de hulpverlening aan zwerfdieren te kunnen blijven voortzetten.

Na vijf maanden komt er gemiddeld 500 Euro per maand voor dit initiatief binnen. Dat is een mooi bedrag en bedraagt een kwart van het streef-bedrag wat benodigd is. De donaties komen uit Spanje, Engeland, Zweden en Nederland. De groei van het aantal donateurs gaat langzaam de goede kant op maar we hopen dat er uiteindelijk toch nog meer mensen zijn die de moeite willen nemen om een klein bedrag per maand door middel 
van een periodieke overschrijving naar PAWS over te maken, zodat een deel van de benodigde gelden met regelmaat binnenkomt en PAWS daarmee de basiskosten zoals de veterinaire hulp altijd kan betalen.
Veel mensen hebben hun steun toegezegd maar zoiets schiet er in de drukte van het dagelijks leven makkelijk bij in. We hopen dat diegenen die interesse toonden om PAWS te steunen dit daadwerkelijk willen verwezenlijken.

Namens alle vrijwilligers en bewoners van het asiel van PAWS willen we een ieder die bijdraagt aan de Een-Euro-per-maand actie heel hartelijk bedanken voor uw deelname. Elke Euro telt voor PAWS en uw giften maken het verschil. De getoonde PAWS dieren op de foto’s zijn allen gered en zijn gezonde dieren geworden die een huis en een veilig leven hebben mogen vinden. Dat kan alleen door u allen mogelijk worden gemaakt.  Over enkele maanden zullen we opnieuw berichten hoe de actie verloopt.

Daar de winter voor de deur staat – en ja ook in Spanje wordt het dan koud of eigenlijk kouder en valt er ook meer regen. Het is dan belangrijk dat onze honden een tocht- en waterdicht onderkomen hebben in hun buitenkennel. Nu kan dat nog zo, maar over een paar weken krijgen ze dekens of stro in hun nieuwe hokken.

Dankzij een donatie uit Nederland van deze prachtige hokken, kunnen de honden in die kennel een droog en warm onderkomen zoeken. De oude kunststof hokken waren na jaren trouwe dienst versleten en gescheurd en boden niet genoeg bescherming meer. Het in elkaar zetten bleek geen ingewikkelde klus (de instructies waren duidelijker dan het gemiddelde IKEA bouwpakket), wel een tijdrovende, maar dan heb je ook wat. Dank aan alle mensen die voor deze hokken gedoneerd hebben!

In april 2013 ging ik voor de tweede keer als vrijwilliger naar PAWS-PATAS in Spanje. De zomer ervoor had ik er al geholpen en ik vond het meteen geweldig: de honden, de vrijwilligers en de geweldig mooie (& vooral indrukwekkende) omgeving. En wat een dankbaar werk, zelfs met 40 graden – midden augustus.

Het werk was me ook op mijn lijf geschreven, de hele dag met honden bezig zijn! Ik werd ingedeeld op het ‘hunting block’ – het gedeelte waar de meeste puppy’s zitten.
De dagen in het asiel beginnen om 09.00 en dan werkte je tot ongeveer 13.00. Als eerste krijgen alle honden te eten, vervolgens worden de hokken schoongemaakt terwijl de hondjes in een andere ruimte speelden of lekker buiten konden rennen. De puppy’s wisten er altijd een feest van te maken dus had je flink wat te poetsen, maar erna was je alles vergeten door hun oneindige knuffels en speelsheid.

De middagpauze was vrij lang omdat het in de zomer s’ middags veel te warm is.  Van 13.00 tot 16.00 wordt er dan  rustig aan gedaan in het asiel, maar had ik juist tijd voor honden die wel wat extra aandacht konden gebruiken. Stukjes wandelen, extra knuffels etc.

Vervolgens  was er nog een afsluitende shift van 16.00 tot 18.30 / 19.00 waar de hondjes allemaal nog wat eten kregen en nog even lekker buiten konden rennen.

In het hunting block zat één hondje apart in een kennel, geen puppy maar al een oudere hond van een jaar of 10, genaamd Lilly. Haar bijnaam in het asiel was Silly Lilly omdat ze altijd zo lekker gek buiten rondjes kon rennen! En wat een leuk hondje was dit, heel rustig en snel tevreden. Haar ‘probleempje’ was haar leeftijd en ze kon wat moeilijk doen met andere honden, maar ik was stapelverliefd op deze oma. Ieder vrij uur ging ik stukjes met haar lopen, knuffelen of gewoon lekker bij haar zitten en je zag haar genieten van de extra aandacht. Kon ik haar maar meenemen… Maar helaas mijn ouders hadden al twee hondjes en ik woonde toen nog thuis.

Eenmaal thuis ben ik op zoek gegaan naar een huisje voor mezelf – iets wat ik al langer van plan was, maar nu al helemaal! Met de managers van het asiel had ik het doorgenomen, zodra ik een eigen plek had, zou ze bij mij komen wonen. En op 1 november 2013, nu precies drie jaar geleden kwam ze aan met een transport uit Spanje! Het leek erop dat ze me nog herkende en gedroeg zich heel braaf. De naam Lily werd per toeval veranderd. Ik noemde haar steeds meisje, want daar reageerde ze goed op, totdat iemand Muisje verstond i.p.v. Meisje.
Muis, ja dat paste wel bij haar! Dus heette mijn Spaanse meisje niet langer Lily, maar Muis

In het begin had Muis behoefte aan haar eigen plekje en trok ze zich vaak terug, maar beetje bij beetje kreeg ze steeds meer vertrouwen in mij, maar ook de rest van de wereld.  Ik nam haar overal mee naartoe en je zag haar zelfvertrouwen groeien en ze begon steeds meer te genieten. Ook de omgang met andere honden ging met sprongen vooruit, ook dit was een kwestie van vertrouwen voor haar. In september het jaar erop kwam er zelfs een hondje bij, in eerste instantie tijdelijk, maar dat klikte zo goed dat hij mocht blijven.  En inmiddels is ons derde vriendje ook een feit!

Mijn liefde voor PAWS is zeker niet over, tegenwoordig doe ik vrijwilligerswerk als beheerder voor de Nederlandse website. Erg leuk en leerzaam!

In het midden zie je m’n gekke Spaanse meisje, samen met haar vriendjes!

Na lange tijd en nu op de  nieuwe eigen website weer een
artikel over PAWS in Spanje. De dagelijkse dingen, omgeving, veranderingen, ontwikkelingen bij PAWS Nederland en PAWS Spanje en het asiel kunnen hier wat uitgebreider aan bod komen.

 

Lees het hele artikel: Notities uit Spanje 1 (24-10-2016)

Het was maar 1 week!  Werken bij PAWS, nu al weer iets meer dan 2 jaar geleden maar  het is nog lang niet uit mijn geheugen gewist.

De hartelijke ontvangst van Yvonne, de oprit van het asiel met draadkooi benches met soms wel 4 hondjes er in en zelfs in de PAWS-bus een  bang  moederhondje met pupjes. Continue reading “Anneke’s verhaal over haar verblijf bij PAWS”