Hoi! Ik ben Teuntje van Marwijk, 23 jaar oud en ben in 2014 afgestudeerd voor de opleiding ‘Ondernemen, Dier & Gedrag’. Ik werk momenteel op een hondenpension. Tijdens mijn opleiding heb ik verschillende stages gelopen, waaronder bij het geweldige PAWS-PATAS Samen met 2 vriendinnen/klasgenootjes (Tessa en Nikki) ben ik 27 maart 2012 vertrokken naar deze bijzondere plek. Ik heb hier ruim 9 weken mogen zijn en ik vond het GEWELDIG.
We kwamen op het vliegveld aan waar we werden opgehaald door een vrijwilliger van het asiel, Vincent. Aangekomen op het asiel kregen we een rondleiding over het hele terrein en onze “woning” voor de komende periode. Een prima stacaravan waar we konden koken en slapen. Douchen deden we in een aparte ruimte.
Na de rondleiding bracht een van de vrijwilligers ons naar het dichtstbijzijnde dorpje Turre om boodschappen te doen. Het is namelijk niet echt te lopen als je drinken nodig hebt, waaronder grote containers water! De eerste dag hebben we de koffers uitgepakt, lekker rustig aangedaan en kennis gemaakt met de rest van de mensen.
De dag na aankomst mochten we dan eindelijk aan de slag met de hondjes! Ik stond op afdeling front en werd begeleid door een vrijwilliger uit Duitsland. Zij zou 3 dagen later weer richting huis vertrekken met 2 andere meisjes. Op afdeling front zaten op dat moment 15 hondjes, verdeeld over 7 kennels. Het werk bestaat uit het schoonmaken van de kennels als de hondjes buiten lekker aan het dollen zijn, voeren, medicatie toedienen en voornamelijk knuffelen en spelen!
Van 13:30 tot 16:00 hadden we siësta, tijd om even alles te laten inwerken, met de vrijwilligers te praten en vooral te genieten van onze eerste dag. Op het moment dat we met z’n drieën aan de tafel buiten zaten, oftewel onze WiFi-plek, hoorden we dichtbij een hond huilen… Je kent alle hondjes van het asiel nog niet en verwacht dat dit ergens bij het asiel vandaan komt. Toch maar richting de poort gelopen om er zeker van te zijn dat er niks was gedumpd. Helaas was dit wel zo… Ik ben naar de hond toegerend, deze zat vastgebonden aan een struikje met een stukje stro-touw. Zo zielig. Ik heb er wel even bij stil moeten staan… Nikki en ik hebben de hond losgemaakt en meegenomen naar het asiel, deze moest direct in quarantaine. De dierenarts kwam regelmatig langs om honden te controleren, zo ook deze gedumpte stumperd. Hij werd gecontroleerd op een chip, die hij uiteraard niet had, gevaccineerd, hij kreeg een paspoort en een naam; Landau. Landau is een Galgo Espagñol. Dezelfde week werd hij ook gecastreerd.
‘S avonds heb ik op internet gezocht naar de rasspecificatie van deze honden en waar ze voor ‘dienen’ in Spanje. Ze blijken goed voor de hazenjacht maar als ze niet snel genoeg meer zijn of wanneer het hazenjacht seizoen ten einde is, worden er zulke misselijke dingen mee gedaan dat ik het hier niet neer kan zetten, terwijl het de harde waarheid is…
De eerste week op het asiel ging zo snel voorbij. In deze week heb ik de honden leren kennen en zij mij (ze blaften eindelijk niet meer naar me!). Helaas hebben we op ‘n avond wel weer een hondje binnen gehaald die verderop aan een hek gebonden zat met een vuilniszak strak gewikkeld om haar kop… Ook zij moest direct de quarantaine in en werd ook gecontroleerd door de dierenarts. Ze was doodsbang… Ze kreeg de naam Fuxia, een kleine Podenco.
Het verschilde soms waar ik mocht werken en welke hondjes ik mocht verzorgen. Ik heb voornamelijk op afdeling front en quarantaine gelopen. Zo ook de tweede week, waar ik op quarantaine mocht werken. Landau zat er toen nog en natuurlijk ook Fuxia. Ik denk dat ik daar verliefd ben geworden op Landau!
Ik heb toen heel veel met hem gewerkt, heb hem leren kennen en jeetje, wat een schat van een hond. Op een gegeven moment was zijn tijd voorbij in quarantaine en mocht hij eindelijk vrij rondlopen op een afdeling, tussen andere hondjes. Heel fijn voor hem natuurlijk, maar ik ging hem wel missen op ‘mijn’ afdelingen haha. Landau ging naar afdeling Top, waar Tessa de hondjes vaak verzorgde. Als ik ook maar even tijd had, zocht ik ‘m op om eventjes te knuffelen.
Fuxia zat nog wel in quarantaine en wat bloeide zij op! Van zeer bang hondje die van angst beet, naar enorme knuffelkont. Ik heb haar vertrouwen gewonnen door elke dag bij haar te gaan zitten. Wat een scheetje. Elke dag ging ze vooruit. Wat is het fijn om dit te behalen met zo’n hondje, het geeft je voldoening, een heel goed gevoel. Maar ook voor Fuxia kwam er een einde aan haar quarantaine tijd. Ook zij mocht naar een afdeling. Dit was afdeling Hunting-Block. Nikki verzorgde deze afdeling vaak.
Door de dagen heen zijn er verschillende honden gedumpd, van pups tot volwassen honden. Honden die stampvol met teken zaten, een nestje van 3 pups van een week of 4 oud, waar nauwelijks meer leven in zat… Deze pups zijn grootgebracht met de hand. 
Ook pups die in een vuilniszak gevonden zijn in een plas water, terwijl het ruim 30 graden was. Deze pups hebben we om de dag moeten wassen met speciale shampoo, ze hadden zo’n slechte huid! Maar wat zijn deze hondjes opgeknapt! Dit nestje hebben we “the Vegetarians’’ genoemd. Ze kregen de volgende namen; Anise, Tofu, Muesli, Soja, Brussel en Halumi.
Ook werd er een heel jong nestje gedumpt in een doorweekte kartonnen doos ‘s ochtends vroeg, deze hebben we het ‘’Potter Litter’’ genoemd. Per nest krijgen ze een thema, om ‘t zo maar even te zeggen, en daarbij horen natuurlijk passende namen; Weasly, Hagrid, Potter, Jenny en Hermione. Geweldig toch!
Er zijn natuurlijk ook hoogtepunten geweest: Hondjes die op transport gingen op weg naar een nieuw leven! We hebben met z’n allen staan huilen van geluk, dat ze eindelijk het goede leven tegemoet zouden gaan. We waren zo blij voor ze maar we zouden ze heel erg gaan missen. Ook Landau heeft een thuis gevonden, en dat is bij mij. Ik heb mijn ouders overgehaald om hem te adopteren. Ze waren nog een beetje huiverig omdat we al 2 honden hadden dus het was nog spannend hoe dit zou verlopen. Dit ging direct goed, Landau voelde zich ook gelijk thuis!
Inmiddels woon ik op mezelf en Landau is mee verhuisd.
Hij is erg verwend en vind het allemaal wel prima. 
Veel slapen, lekker rennen door de weilanden en gek op knuffelen.
Hij is zo gek als een deur, ik heb ontzettende klik met hem en zou ‘m voor geen goud willen missen. Ook hij is een aandenken aan mijn tijd bij PAWS. Die tijd zou ik hoe dan ook nooit meer vergeten en als de kans zich voordoet, zou ik per direct het vliegtuig instappen om nogmaals te genieten op deze speciale plek.
De dagen vlogen voorbij. Vooral Nikki en ik hebben heel veel gewandeld in de prachtige omgeving. We hebben ontzettend veel foto’s gemaakt. Ook liepen we regelmatig naar het dorpje Turre, gewoon om tapas te eten, wat te drinken en te genieten van het weer, de gezellige barretjes en om wat kleine boodschappen te halen. Er was niet echt een route naar het dorpje om te lopen, die hebben we zelf maar gemaakt, door de velden heen haha.
We zijn tussendoor ook nog een aantal keer naar Mojácar geweest, een stadje aan de zee. Lekker eten, zwemmen, zonnen, winkelen, naar de shop van PAWS, en vooral genieten van onze tijd.
De route daarheen liep door de bergen, dit leek ons erg mooi, maar wat was het heet en ver!! Ik geloof dat we bijna 6 uur lang gewandeld hebben. Wel een heel mooie route, je kon alles overzien en de moeite waard om de bergen eens in te trekken.
Aangekomen in Mojácar bleek het siësta te zijn, dus alle winkels waren gesloten! De terugweg hebben we langs de weg gelopen, dit was maar ‘n uur of 2 hahaha. Naar Mojácar wandelen was ook maar eenmalig uiteraard, de andere keren hebben we maar gevraagd aan de vrijwilligers of ze ons konden brengen en halen…
Ik heb mijn hart hier kunnen ophalen want honden zijn mijn passie. Ik heb alleen maar mooie herinneringen aan mijn tijd bij PAWS ondanks dat we ook nare dingen hebben meegemaakt, waaronder 
het dumpen van zoveel honden. Ik heb er zo genoten, ik vond het vreselijk om weer te moeten gaan, om afscheid te nemen van alle hondjes en de mensen… Ik heb nog zoveel meer te vertellen, over alles wat we mee hebben gemaakt, hebben gedaan, hoe lief alle hondjes waren, welke honden ik mee wilde nemen… Je bent constant met dezelfde honden aan het werk, zo leer je ze kennen en wil je ze allemaal meenemen. Je gunt het elke hond, stuk voor stuk, dat ze een fijn thuis krijgen.
Ik hoop hier ooit terug te komen en weer te mogen helpen, want jeetje, wat mis ik deze plek!!
