Een 2e hondje.. Wil ik een pup of toch een hondje uit de opvang/asiel?
Ik kon er maar niet uitkomen en niets vinden wat mij aansprak.
Op 16 november 2016 kreeg ik van Suzanne een linkje naar een wel heel erg schattig hondje in de opvang. Ze zat er nog niet zo heel lang. Ze heeft een jaartje bij andere mensen gewoond maar oorspronkelijk kwam ze bij PAWS in Spanje vandaan. Ik heb toen ‘s avonds meteen contact gezocht met de eigenaresse van de opvang. Er waren nog meer mensen geïnteresseerd maar ik was de eerste en kon haar meteen reserveren. Dat heb ik toen gedaan en een afspraak gemaakt om kennis te komen maken.
Maandag 21 november ben ik met mijn vader en mijn hondje (Reva) naar Balkbrug gereden waar de opvang zat en daar hebben wij kennisgemaakt met Lotje (nu heet ze Milou). In het begin was ze een beetje terughoudend, wat logisch is, en wou ze niet echt meelopen. Tussen Reva en haar ging het goed. Ze negeerden elkaar gewoon! We hebben een klein stukje gewandeld maar de beslissing was gauw genoeg gemaakt. Ze mocht met ons mee! Hoppa, weer ruim 2 uur in de auto terug naar huis met onze nieuwe aanwinst. En wat deed ze het toch goed! Eenmaal thuis mocht ze weer kennismaken met een vreemd hondje van mijn ouders. Dat ging iets minder goed. Dat was een beetje grommen en brommen naar elkaar maar ook dat is goed gekomen.
Je kon aan Milou merken dat ze een rugzakje had. Ze was een beetje schrikachtig en kroop vaak in elkaar. Ook het halsbandje omdoen vond ze niet fijn. Na een paar weken was dat gelukkig ook weer voorbij en ging het steeds beter onderling. Ook begon ze mij steeds meer te vertrouwen.
Nu woont ze al bijna 9 maanden bij ons en we zouden echt niet meer zonder haar kunnen. Zo’n lieve blije gup! Tuurlijk heeft ze ook af en toe haar nukken, gaat het niet altijd helemaal soepel en vliegen ze elkaar af en toe in de haren, maar dat hoort erbij. Uiteindelijk liggen ze ook weer naast elkaar in de stoel. En als ze vind dat ze aandacht te kort komt of ze voelt zich genegeerd dan laat ze dat ook merken. Dan komt ze lekker tegen je aan wrijven als een kat. Zo van “ik ben er ook nog”. Of ze zet haar potjes op mijn borst en begint me kusjes te geven. Heerlijk! Waarom hebben die mensen haar toch weg gedaan?
Het is jammer dat ze niet kan praten en dat i
k niet weet wat er met haar gebeurd is maar ik weet 100% zeker dat ze bij mij goed zit en dat ze het naar haar zin heeft. Ik heb er ook nooit spijt van gehad dat ik een hondje uit de opvang uit heb gekozen ook al weet ik niet wat er met haar gebeurd is. Ik weet wel wat voor toekomst ze nu zal hebben bij mij.
Ik ben superblij met mijn 2 meisjes!
