Huisdieren vond ik altijd leuk. Vooral voor anderen, niet zozeer voor ons.
Vroeger bij mijn ouders hadden we wel een hond maar toen ik later zelf een gezin kreeg en mijn man en ik beiden werkten, vond ik een hond of ander huisdier toch wat omslachtig.
In de loop der jaren begon het wel een beetje te knagen. Kinderen zouden toch eigenlijk (volgens de boeken) met huisdieren op moeten groeien.
Een gemis in de opvoeding dus…
Misschien dat een kat iets zou zijn. Die hoef je tenslotte niet uit te laten en kan gemakkelijk alleen zijn. Maar ik was niet zo’n kattenmens. Heb altijd meer met honden gehad. En als ik het daar wel eens met vrienden of familie over had, had men ook de nodige bezwaren. ‘Dat moet je niet doen, is niets voor jou. Weet je wel dat katten je behang kapot krabben en dat ze op het aanrecht springen? En wat dacht je van al die haren!!!
Ontmoedigende reacties dus.
Een jaar of vijf geleden kregen we nieuwe buren. Ze hadden 3 grote honden en maar liefst 6 katten. Én veel haren!
Ik raakte bevriend met de buurvrouw en raakte door haar ook bekend met PAWS. Er ging een compleet nieuwe wereld voor mij open. Van de respectvolle manier waarop zij en haar man met zowel hun eigen als met alle andere dieren omgingen was ik diep onder de indruk. Bij hen zag ik dat een kat niet zomaar een kat is maar elk dier z’n eigen persoonlijkheid heeft en dat je met iedere kat weer een andere band op kan bouwen. Prachtig om te zien. De honden volgden geen bevelen op maar er werd met hen gecommuniceerd, zij deden heel rustig wat hen werd gevraagd. Alle drie, zonder ‘apport’, zonder geschreeuw. Opnieuw bijzonder om te zien.
Op een zomeravond in 2013 gebeurde er iets bijzonders.
We zaten nog even buiten, de koffers reeds ingepakt om die nacht naar Schiphol te vertrekken voor een vakantie naar Kos. Plotseling liep er rond ons huis (we wonen vrij afgelegen) een klein rood mager katje. Hij leek wat hongerig, was een beetje bang maar leek ook niet van plan op korte termijn weer weg te gaan. We zochten iets te eten en vervolgens belde ik mijn vriendin voor raad. Want wat te doen met een aangelopen kat, de avond voordat je op vakantie gaat?
Mijn vriendin had bij PAWS voor hetere vuren gestaan. Geconcentreerd en doortastend benaderde zij het katje, onderzocht het en gaf hem het door haar meegebrachte eten. Waarvan hij dankbaar gebruik maakte. Ze wist ook wel een oplossing. Zij zou tijdens onze vakantie dagelijks het katje komen voeren. Ze verwachtte dat hij wel terug zou keren bij ons huis, hongerig als hij was.
En zo is het ook gegaan. We kwamen terug van vakantie en troffen een zo goed als gesocialiseerde kat aan, inmiddels Poekie gedoopt. Hij durfde al in huis te komen en liet zich gemakkelijk aaien en optillen.
Poekie stond nergens als vermist 
geregistreerd en was niet gechipt. Het besluit was snel genomen. Het moest zo zijn, Poekie bleef bij ons en iedereen was om. Wát een aanwinst. Zo gezellig, zo lief. Hij is een onderdeel van het gezin geworden. Iedereen is weg van hem. Mijn stoere zoon van 16 (‘ik wil geen kat’) pakt hem op zo gauw hij de kans krijgt om even met hem te knuffelen. Mijn man (‘ik ga er niet voor zorgen’) is degene die hem ‘s avonds z’n zakje vlees geeft. Mijn moeder die niks met katten had, er bang voor was, haalt hem aan en is uiterst bezorgd als er 
iets met hem is.
En mijn dochter vraagt als eerste als ze in het weekend thuis komt; ‘waar is Poekie?’
Toen ik afgelopen week ziek was, lag hij 3 dagen op mijn bed. Slechts voor een sanitaire stop ging hij even naar buiten. Zo aandoenlijk. Hij begrijpt je, is slim, komt als je roept, gaat mee wandelen en ja, hij ligt ook wel eens op het aanrecht én hij verhaart. Nou en? Kortom Poekie hoort er bij en is onmisbaar.
Door het contact met mijn vriendin, de kennismaking met PAWS en door Poekie ben ik dieren door ‘een andere bril’ gaan zien. Met respect en verwondering. Een waardevolle ontdekking.
Dit alles heeft tevens geresulteerd in het feit dat ik af en toe wat klusjes uitvoer als vrijwilligster voor PAWS Nederland. Een nuttige en dankbare bezigheid. Uiteraard doe ik mee aan de ‘euro per maand’ donatie actie. Want eén euro (of twee, drie) per maand voor zoveel goed en noodzakelijk werk kan toch bijna iedereen wel missen?!
“oplossingen” voor het verminderen van de zwerfdierenpopulatie. Een van deze oplossingen is de zogenaamde ‘hondenvanger’. Meer weten? Lees de volledige Notities uit Spanje en klik op onderstaande link:
voor haar. Duitse herder-types zijn niet erg in trek in de omgeving van het asiel. Na vijf jaar veranderde haar situatie: ze werd geadopteerd in Nederland en vond een heel goed tehuis bij mensen die haar de tijd gaven en hielpen om aan een leven als huishond te wennen. Reina, altijd bereid om het goed te doen, acclimatiseerde snel en werd een bijzonder gelukkige hond die zeer gewaardeerd wordt door haar eigenaren.
Nu hebben zijn bazen de nodige ervaring met honden dus dat kwam wel in orde, temeer daar Reina zich actief met de opvoeding bemoeide en een deel zelf ter hand (poot) nam.
onmiddellijk de baas en
levend verbrand of opgehangen. Het mishandelen door ophanging is een oude traditie die helaas nog niet is uitgestorven. Honden die goed hebben gepresteerd worden hoog opgehangen en sterven derhalve vrij snel maar de ‘slechtere honden’ worden zo laag gehangen dat hun achterpoten nog op de grond kunnen, dus een langzame wurgdood is het gevolg. Het trappen met de voorpoten in de lucht van de gehangen honden wordt “pianospelen” genoemd. Het bijgeloof is dat de hond op deze manier sterker terugkeert in een volgend leven en zodoende een ‘lesje geleerd’ heeft of dat de volgende hond beter zal jagen als zijn voorganger veel heeft geleden.
aangehouden en wordt er meestal weinig gedaan door de autoriteiten. Gelukkig worden er wel steeds meer mensen bewust van deze wreedheden, onder andere door de aandacht op sociale media.
rechte stukken vanwege hun snelheid, de galgo’s zijn beter zijn op ruw terrein omdat ze wendbaarder zijn en lang kunnen blijven rennen. Deze honden zijn “zichtjagers” en kunnen snelheden bereiken tot wel 60km per uur. Toch zijn Galgo’s en Greyhounds ook geschikt als gezinshond, ze zijn erg zachtaardig, aanhankelijk en passen zich snel aan. Binnen in huis zijn ze over het algemeen vrij lui en liggen het liefst lekker op de bank, ze worden onder de windhond eigenaren ook wel ‘couch potatos’ genoemd.
Buiten kan het jachtinstinct naar boven komen, iets waar men rekening mee moet houden tijdens het uitlaten van deze honden. Er zijn veel mensen die hun Greyhound of Galgo los kunnen laten lopen, maar er zijn ook honden waarbij dit nooit mogelijk is vanwege het sterke jachtinstinct.
Zo bestaan de Podeco Canario en Ibicenco als vrij grote Podencos, maar ook is er de Podenco Andaluz die weer een stuk kleiner is. De Andaluz kent daarbinnen drie variaties qua grootte. Het jachtinstinct is bij alle soorten sterk aanwezig, maar de Andaluz wordt vaak als felste soort gezien qua jachtinstinct, een groot uithoudingsvermogen en een zeer sterke wil. Een verschil tussen Podenco’s en Greyhounds/ Galgo’s is dat Podenco’s niet alleen zichtjagers zijn zoals de Galgo en Greyhound maar dat zij ook hun neus gebruiken tijdens de jacht. Het jachtinstinct is dusdanig sterk aanwezig dat de fanatiekste Podencos zich zelfs door een hoog hek niet tegen laten houden. Als het interessant genoeg is, springen ze er zonder moeite overheen. Ze komen altijd weer terug, maar je moet vijf minuten wachten, vijf uur of zelfs vijf dagen. Hier dient men altijd rekening mee te houden dus men moet heel goed nadenken waar een Podenco eventueel los kan rennen, anders alleen aangelijnd uitlaten!
ook is bij PAWS. Hierdoor komen deze fantastische honden beschikbaar ter adoptie en kunnen ze hun tweede leven beginnen als gezelschapshond!