Mijn avontuur dicht bij huis
In 2011 ben ik voor een periode van 10 weken bij PAWS-PATAS geweest. Ik volgde destijds de studie Dier-en veehouderij aan de HAS Hogeschool in Den Bosch waarbij een buitenlandse stage onderdeel uitmaakt van de studie. Veel studenten grijpen deze kans om naar verre landen te reizen. Ik voelde echter heel sterk dat dichter bij huis ook hele goede dingen te doen zijn. Een medestudent vertelde over PAWS-PATAS en ik wist meteen dat dat de plek voor mij was.
In mei ben ik naar Almeria afgereisd, waar ik op het vliegveld werd opgehaald door een enthousiaste vrijwilliger. De eerste dag even wennen aan de omgeving en mijn plekje vinden in de stacaravan. De volgende ochtend meteen volop in het werk gedoken. Ik ben ingewerkt op de quarantaine, de afdeling waar alle nieuwe honden in ieder geval de eerste 10 dagen verblijven. Dankzij de kennis en begeleiding van kennelmanager Elianne zat ik al snel in een goede dagelijkse routine.
Werk je op de quarantaine, dan ben jij een van de eerste personen die zorgt voor de nieuwe honden. Voor sommige honden ben je de eerste persoon die vriendelijk tegen ze is en soms is dit zelfs het eerste contact met mensen in lange tijd. Dat is bijzonder en kan je een sterke band geven met een hond. Zoals ik zelf mee heb mogen maken. Een aantal dagen na mijn aankomst werd in de ochtend een Galgo vastgebonden aan het hek gevonden. Ze kwam bij mij in de quarantaine en had een wond op haar heup die dagelijks verzorgd moest worden. Omdat ze niet wilde eten ben ik de eerste avond bij haar gaan zitten om haar met de hand te voeren. De eerste dag al had ze me ingepakt en lag ze op mijn schoot. Ik heb haar Verona genoemd en na een aantal dagen besloten om haar te adopteren.
Bond en Verona, allebei kort na binnenkomst in het asiel
In mijn zesde week werd op een zondagochtend een loslopende hond gezien vlakbij het asiel. Ongetwijfeld uit de auto gegooid. Hij werd gevangen door een deken over hem heen te gooien. Ook hij kwam bij mij in de quarantaine. Mager en zo bang dat hij kruipend over de grond ging. Beetje bij beetje ging hij wat rechterop zitten en af en toe zag ik hem naar me kijken. Tot hij me aan bleef kijken. Buikpijn heb ik ervan gehad, de twijfel of ik nog een tweede hond moest adopteren. Maar ik kon hem niet achterlaten, hij hoorde bij mij. Na alle afwegingen te hebben gemaakt en goed te hebben gekeken naar mijn omstandigheden in Nederland, heb ik hem Bond genoemd en ook geadopteerd. Beste beslissing ooit.
Bond en Verona op Almeria Airport klaar voor hun vlucht naar Nederland
Als vrijwilliger helpen bij PAWS-PATAS leert je ontzettend veel. Verantwoordelijkheid, observeren, samenwerken, verzorging van de dieren, hondengedrag. Je ontmoet veel leuke mensen, wordt gewaardeerd en krijgt veel liefde van de honden. Maar je leert ook over de situatie en de moeilijkheden van het asiel. Ik heb jarenlang als vrijwilliger in een Nederlands honden- en kattenasiel geholpen en daar sta je niet stil bij hoeveel water je gebruikt om schoon te maken, waar het voer vandaan komt, of waar je de ruimte vindt om honden op te vangen. Dumpingen, wreedheid en mishandeling zie je een enkele keer in Nederland. Wij hebben in ons land een hoge standaard in dierenwelzijn en overheid en gemeentes ondersteunen hierin. Dat is in Spanje wel anders…
Nu ik zelf honden heb vind ik het moeilijk langere tijd weg te gaan. Maar ik blijf PAWS-PATAS missen. Met een maandelijkse donatie en als vrijwilliger voor PAWS Nederland hoop ik alsnog een goede bijdrage te kunnen leveren.
Bond en Verona 5 jaar later